کریم و مهربان بود و مرا هم
میان بندگانش داد، راهم
نمک گیرم، بدهکارم، همیشه.
نجاتم داده الطاف الهم
برای بنده ی آلوده ی خود
لباس مغفرت کرده فراهم
ثوابی که ندارم، شرمسارم
شب قدر است اما رو سیاهم
شرر بر توشه ام زد بی حیایی
مرا انداخت از چشمش، گناهم
همه گفتند محتاج دعایند
منِ بیچاره محتاج نگاهم
ضرر کردم کنارش کم نشستم
پشیمان از چنین عمری تباهم
پریشان حالی ام را چاره کرده
دعایم کرده زهرا، روبراهم
زمین خوردم، علی دارم غمی نیست
دلم گرم است بر پشت و پناهم
نجف شد قبله گاه و ملجأ من
امیرالمؤمنین شد تکیه گاهم
شبیه کودکان زار کوفه
یتیمانه است امشب اشک و آهم
شکاف کعبه ی فرق بلندش
شرر انداخته بر قبله گاهم
چه کرده ابن ملجم با امیرم
نمانده قوتی در جسم شاهم
گمانم لحظه های آخر اوست
رخ زرد علی باشد گواهم
زبانم لال تنها نیست مولا
ولی فکر امامی بی سپاهم
خدا را شکر حیدر تشنه لب نیست
به یاد تشنه ی در قتلگاهم
چه کردی با حسین ای شمر ملعون
نمی آید از او دیگر صدا هم
محمد جواد شیرازی
درباره این سایت